Heel jammer van Boer zoekt Vrouw, maar er moest gekoerst worden. Want: Finale. Erop of eronder. Voor Melissa vooral dan. Met een voorsprong van 4,8 punten was het toch nog even spannend. De halve familie Van Pierre was uitgerukt om de ontknoping van het Zesbanentoernooi van dichtbij mee te maken. Ik was blij dat ik niet in haar schaatsen stond. Maar ook Annelies, Rigt en ik zouden er natuurlijk alles aan doen om Melissa op 1 te houden.
Door Anneleen Zijl
De wedstrijd was een aangename verrassing. We hadden, denk ik, allemaal niet gerekend op zo’n actieve wedstrijd. Maar dat soort wedstrijden ligt ons meestal wel. Vanaf de eerste ronde rijden groepjes weg, en bijna altijd zit er YellowFluo mee. Maar 45 ronden zijn tien meer dan normaal, en dan heb je ook nog ergens zo’n premiesprint. De eerste helft komt dus niets weg. Na de sprint gooit Melissa ook nog even de knuppel in het hoenderhok. Hopend dat ze weg kan komen, parkeer ik mijn kont mooi voor de nummer twee in het klassement. Ik hoor haar ongenoegen achter me en voel me nu echt een aso, maar op een zondag kan je zondags rijden. Ook deze aanval is echter nog te vroeg.
Vlak daarna zit ik achter Sara van Vliet, en het peloton waaiert uit en gaat staan. Nu. 'Buitenom!' zeg ik tegen en d'r. En daar gaan we. Port of Amsterdam is een heel sociale ploeg. Waar in Zweden de banden met de MIA Ladies werden aangehaald, vond gister een prettige samenwerking plaats met team Mastermind; Denise van der Hulst blijkt ook mee te zitten. Sara moet na een paar ronden lossen, dus we rijden met z’n tweeën door. In het begin lijkt het erop dat we weer bijgehaald gaan worden. Toch wordt het gat weer groter. Achteraf hoor ik dat Rigt goed afstopwerk doet.
Zo gaan de rondjes voorbij. Het begint lang te duren en hier en daar pijn te doen. Iemand zei een keer dat je in de kopgroep elkaar een beetje moet oppeppen. Dus ik dacht, laat ik dat eens proberen. Met nog negen rondjes op het bord vertel ik Denise dat we dit niet meer uit handen gaan geven. Wíj staan straks op het podium. Al is het maar om mezelf gerust te stellen. Maar het begint er steeds meer op te lijken dat we het gaan halen. Ik hoop dat de rest de sprint mooi kan afmaken, en zit na te denken over hoe ik dit het beste kan afronden. Uiteindelijk besluit ik na de laatste wissel de kop niet meer over te geven. Het spant erom, maar Denise komt er niet meer overheen.
Rigt en Annelies eindigen op plaats 19 en 21. Onze kopvrouw eindigt één plek achter de nummer twee in het klassement, en stelt daarmee de toernooiwinst veilig. Wij zijn tevreden, coach Anna ook. M’n zusje heeft het me nu vergeven dat ik het laatste stukje lasagne had opgegeten, dus ik kan ook weer naar huis. Eerst nog even de prijzen in ontvangst nemen. De top tien van het klassement kreeg dit jaar ook nog wat glimmend vaatwerk. Ondanks mijn onbenullige achtste plaats smaakten mijn bammetjes er vanochtend niet minder om!
