Zondag 22 November, de 4e zesbanen marathon staat op het programma. Utrecht deze keer, 70 rondes in plaats van de gebruikelijke 50. Ik heb er zin in, en ben ervan overtuigt dat ik deze keer mee ga zitten met de ontsnapping. Dat moet wel!
Door Casper Zuurveld
Maar eerst de ouderdag. Joris heeft een dag in elkaar gedraaid om onze ouders eens uit te leggen wat wij al die trainingen en weekenden weg uitvreten. De dag begon om 5 uur met een kleine geschiedenis les over Team Haven Amsterdam/SKITS en een ploegenpresentatie. En, ik wil niet opscheppen, maar ik denk dat die van ons een stuk mooier en interessanter was dan die van de andere ploegen. Joris wist iedereen, zelfs de rijders, te verbazen met leuke anekdotes en weetjes. Na deze leuke opening stond het stamppottenbuffet klaar. Na eerdere slechte ervaringen met stamppotten en rookworst voor een koers, ben ik iets wat terughoudend met aanvallen. Maar door anderen wordt er erg genoten van de heerlijke stamppotten. Helaas moeten de herenrijders de verdere uitleg en presentatie van Joris missen, de warming-up kan echt niet langer uitgesteld worden.
Na de warming-up ga ik me aankleden, waar ik nog word uitgelachen om de hoeveelheid kleding die ik aantrek. De haltemperatuur is -1 graden, dus ik neem geen risico’s. Pak dicht, helm op, transponder om, bril op. Ready to go. Hier in Utrecht krijgen we altijd “lekker veel” tijd om even lekker in te schaatsen, een stuk meer dan de 1-2 minuten die we normaal krijgen.
Gespannen sta ik aan de start, ik ga meezitten vandaag. Gelijk vanaf de start rij ik op kop, niet echt de plek waar ik wil zitten. Dat is iets te veel in de spotlight. Ik laat me terugzakken en blijf goed om me heen kijken. Er gaan een paar groepjes, ik probeer een paar keer weg te komen, maar het wil nog niet echt lukken. Dan springt er een groepje weg, Koen zit er bij volgens mij en nog iemand van de ploeg, ik kan het niet goed zien. Ik ga op kop van het peloton zitten, hou m’n benen stil en hoop dat de groep die weg is, gaat samenwerken en weg kan blijven. Ik denk nog ‘als het mij niet lukt, dan in ieder geval iemand van de ploeg.’ Niet veel later valt dit groepje echter weer terug in het peloton. Ik laat mezelf ook wat terugzakken in het peloton. Dan zie ik hét groepje weg rijden, of zo denk ik. Het wordt zwart voor mijn ogen en ik spring er volle bak achteraan. In deze sprong vergeet ik te luisteren naar de stem van Joris die me tot rust maant, er zitten al twee jongens bij dit groepje. Ik blijf gaan en trek in mijn poging bij het groepje te komen, het hele peloton mee.
Niet veel later moet ik deze actie, en al mijn andere sprongen bekopen. Met de hoofdprijs, ik moet lossen. In de hoop dat het peloton elk moment stil valt blijf ik doorrijden. Helaas. En aantal rondes later word ik gedubbeld, maar ik kan wel weer aanhaken. Niet veel later gaan we naar de tussensprint, wederom moet ik alle zeilen bij zetten om te zorgen dat ik er niet weer vanaf vlieg. Maar dit maal geven m’n benen het niet op, maar laat mijn moraal me in de steek. Na 35 rondjes is het klaar voor vanavond, helaas. Ik had graag een huzarenstukje afgeleverd vanavond, zeker omdat er zoveel publiek is.
Helaas zijn de goden ook voor de andere rijders niet echt goed gezind vanavond. Guus is de enige die weet te finishen. Er wordt gefinisht zonder kopgroep, ik zat dus fout. Volgende keer minder vooraf denken, meer naar Joris luisteren en meer gezond verstand in de koers gebruiken. Ondanks dat er niet het gewenste resultaat in zat, heb ik genoten van afgelopen zondag, met alles erop en eraan. Volgende week gaan we vooral genieten en “gewoon effe lekker schaatsen”.