Ook voor de dames stond er weer een 6-banen wedstrijd op het programma. Anna, Anneleen, Annelies, Heidi en ik reden de wedstrijd over 45 rondjes. Na de teampresentatie hadden we rustig de tijd om in te lopen terwijl we keken hoe onze mannelijke ploeggenoten van het goede ijs konden genieten. Ook zijn we nog even met de meiden bij elkaar gaan zitten om een concreet plan te maken. Het ‘gewoon lekker rijden’ van Heidi was voor mij en sommige anderen toch niet concreet genoeg. Het voornaamste doel voor de wedstrijd was om meer met elkaar te communiceren. Het lijkt ons namelijk heel vet om de wedstrijden steeds meer echt als ploeg te kunnen gaan rijden. Nadat we ons allemaal in het plan konden vinden, was het tijd om te beginnen!
Door Mirte van der Eyden
De wedstrijd begon rustig. Ik had voor mezelf als doel om meer voorin het peloton te rijden, dus ik begon zo rond de 5e positie en doordat de kop steeds werd overgegeven zat ik al snel zelf op kop. Nu is het zo dat ik het eigenlijk wel lekker vind om gewoon in mijn eigen slag te rijden. Toen ik echter na een half rondje omkeek, bleek dat er nog maar één andere rijdster achter me zat. Na een korte vraag: ‘Ga je mee?’, die met ja werd beantwoord, besloten we kop over kop samen verder te rijden. Dit was mijn eerste ontsnapping in de marathon, en het was heel leuk! Na een paar rondjes merkte ik alleen wel dat het me toch te veel energie kostte, en we hadden nog een krappe 40 ronden te gaan, dus we lieten ons weer terugzakken naar het peloton.
Er werd sterk gereden door de meiden uit de ploeg. Zeker Anneleen reed in het eerste deel van de race vaak een stukje weg, waardoor het een leuke gevarieerde wedstrijd werd. Ik zelf moest helaas lossen, wegrijden in de eerste ronden was voor mij toch nog niet het slimste idee. Naar het einde toe begon iedereen steeds meer naar elkaar te kijken. Het was een chaotisch peloton en daar werd Anna de dupe van, ze viel! Na een uiterst knappe poging om terug te rijden naar de rest, moest ze het helaas een paar ronden voor het einde toch opgeven. Voor Anneleen, Annelies en Heidi zat er een massasprint aan te komen.
Met 5 ronden te gaan was alle snelheid uit het peloton verdwenen, niemand durfde iets te doen. Tot met nog 1,5 ronde te gaan de eerste rijdster durfde te gaan sprinten. Dit liet Heidi niet zomaar gebeuren en ze dook er vollebak achteraan, zodat ze met nog 500 meter te gaan op kop zat. Dat zou een hele lange sprint worden! Maar wat de anderen meiden ook probeerden, ze kwamen er niet meer langs. Met rake klappen kwam Heidi als eerste over de finish, ze had gewonnen! En dat met alle ouders langs de kant, het ideale moment voor een prachtige zege. Gefeliciteerd Heidi, je was echt top:).