Afgelopen zondag werd de eerste zesbanen wedstrijd van 2016 gereden, in Utrecht. Voor dames betekent dit een wedstrijd over 45 ronden. Voor de wedstrijd maakten wij samen met Joris het plan de wedstrijd hard te maken, een echte sloopkoers moest het worden. Door veel aan te vallen zouden dan alleen de sterksten, wij natuurlijk, overblijven.
Door Annelies Oude Alink
Afgelopen zondag werd de eerste zesbanen wedstrijd van 2016 gereden, in Utrecht. Voor dames betekent dit een wedstrijd over 45 ronden. Voor de wedstrijd maakten wij samen met Joris het plan de wedstrijd hard te maken, een echte sloopkoers moest het worden. Door veel aan te vallen zouden dan alleen de sterksten, wij natuurlijk, overblijven.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een aantal ronden vielen Anna Lof en Heidi met nog 2 andere dames aan. Anneleen, Anna den Hertog en ik stopten het peloton af, waardoor ze al gauw een gat van een halve ronde hadden. Door aanvallen vanuit achter werden ze helaas terug gepakt.
Toen was daar opeens zomaar een keer in het midden, de tussensprint. Wij zaten alle 6 hier net niet goed voorin, waardoor hier geen premie werd gereden helaas. Gelukkig wel voor mij viel het stil na de tussensprint. Een mooi moment om weg te springen dacht ik. Voor ik het zelf goed doorhad, reed ik al op 100 meter voor het peloton. Ik keek Joris aan vanaf de kant en hij schreeuwde naar mij dat er 2 andere dames aan kwamen waar ik mee verder moest. Ik hield iets in om deze dames bij mij te laten komen, en met z’n drieën bleven wij goed doorrijden. Kop over kop, ronde na ronde, namen wij steeds meer afstand van het peloton. Elke bocht blijven wisselen, het tempo hoog houden, waren de gedachten die door mij heen gingen. De tactiek die we van tevoren hadden bedacht, kwam nu voor mij heel goed uit. Aan de overkant van de baan zag ik af en toe het peloton rijden, met veel gele pakken op kop. Ze waren voor mij aan het afstoppen! Na 7 of 8 ronden zagen wij daar de staart van het peloton net de bocht in verdwijnen, toen wij het rechte stuk opkwamen. Het was echt nog maar een klein stuk en dan zouden we, voor mijn idee het eerst in de geschiedenis van het dames 6-banen, een ronden pakken! Helaas dacht toen de rest dat dat toch niet mocht gebeuren en reden vol met z’n allen het gat naar ons dicht..
Door opnieuw goed teamwerk van Anneleen en Melissa kon ik weer aansluiten met de rest en mijn wedstrijd in het peloton vervolgen met nog ongeveer 10 ronden op het bord. Ik had wat tijd om te herstellen, verder aanvalspogingen werden allemaal snel tot halt geroepen. Het zou toch uitlopen op een massasprint.
Met het rondebord op 3 reed ik achter Anneleen aan naar voren. Melissa, Heidi en Anna Lof hielden op kop het tempo hoog. Ik zat op een top positie en zou misschien wel een goede uitslag rijden. Melissa ging de sprint aan met nog 2 ronden te gaan! Maar toen werd ik van de zijkant geduwd, ik kon geen kant op en met volle snelheid verloor ik mijn evenwicht en ging onderuit.
Balend moest ik vanaf de kant toekijken hoe Melissa haar sprint over gaf aan Anna, en hoe Heidi perfect werd afgezet voor een niet te missen winst. Anna eindigde op plek 2, Anneleen knap op plek 4 en Melissa op plek 15. Anna den Hertog heeft door het goede sleurwerk op kop helaas de wedstrijd eerder moeten verlaten. En ik.. ik kan nu niet wachten tot de volgende wedstrijd om daar het wel te laten slagen!