Vandaag is echt de laatste marathon van dit seizoen. Zesbanen is over, en na vandaag gaat die nekslab in de kast. Hoera! En dat pak eindelijk eens in de was. Oh nee, het toetje komt nog: het Port of Amsterdam NSK. Toch nog effe wachten. Maar ik popel. Ja, ik beken: ik heb geen zin. Het einde van het seizoen nadert.
Door Anneleen Zijl
Vandaag is echt de laatste marathon van dit seizoen. Zesbanen is over, en na vandaag gaat die nekslab in de kast. Hoera! En dat pak eindelijk eens in de was. Oh nee, het toetje komt nog: het Port of Amsterdam NSK. Toch nog effe wachten. Maar ik popel. Ja, ik beken: ik heb geen zin. Het einde van het seizoen nadert.
Na de Weissensee, waar alles even geweldig was, moet ik hier weer erg wennen en zoeken. Het gaat niet meer zoals ik wil en ik merk dat ik begin in te kakken. En dat ik daar niet de enige in ben. ’s Ochtends sta ik op met een hoofd als een deur. Meh, opstaan. Gelijk pak ik m’n sportkleding maar. We mogen vroeg vandaag, voor tweeën de deur uit. Ik kan m’n draai niet vinden en hang wat rond in huis. “Je kan ook niet gaan…?” wordt er thuis geopperd. Mjamjanee… Dat voelt laf en ik weet dat geen zin bij mij vooral betekent dat ik er tegenop zie. Aan de vorige wedstrijden in Alkmaar heb ik niet echt warme gevoelens overgehouden. De eerste keer brak m’n veter vlak voor de start en de tweede keer waren de bochten voor mijn gevoel vierkant.
Na een bakkie pleur ben ik in staat mezelf te herpakken. Ik denk aan wat mijn moeder vroeger altijd zei (en zegt): “Dan máák je maar zin!” Gelukkig heb ik nog een potje staan.
Dus ik pak m’n boeltje in en dan met paps in de auto naar Alkmaar. Banaan eten, opwarmen, omkleden. En we staan er weer.
Om uiteenlopende redenen starten we maar met drie meiden, toch is Haven Amsterdam met Annelies, Rigt en mijzelf wel weer van de partij. Eenmaal op het ijs heb ik de smaak snel weer te pakken. Ik vond het moeilijk om in te schatten hoe de wedstrijd zou gaan verlopen. We hebben niet echt een tactiek, want onze doelen zijn verschillend. Rigt wil uitrijden, Annelies en ik willen voorin zitten en goed eindigen.
Af en toe kom ik Annelies tegen. De wedstrijd is vrij vlak, ontsnappingspogingen krijgen niet veel ruimte, hoewel het aan het eind nog wel even spannend wordt. Maar het peloton rijdt de laatste ronden toch door waardoor het weer uitloopt op een massasprint. Rigt weet 37 ronden in het peloton te blijven. Weer een stap vooruit, dat uitrijden komt wel!
Bij mezelf lukt het voorin zitten best aardig. Aan het eind zit ik te vroeg op kop. Dat was niet de bedoeling. Wat moet ik doen?! Ik rijd maar gewoon door. De bochten houd ik niet strak genoeg, waardoor er wat meiden binnendoor kunnen. Mijn sprint is een grote flop. Ik moet genoegen nemen met een 12e plek. Annelies sprint naar een 15e plaats.
Ik baal. Toch was dit de eerste wedstrijd na Oostenrijk dat mijn benen weer een beetje normaal voelden. En ik kan terugkijken op een heel mooi seizoen waarin ik ben gegroeid. Ik kijk al weer uit naar de zomertrainingen! Maar eerst even niksen.
Helaas kan ik ’s avonds niet bij het afscheid van Jan Maarten zijn. Dat ik mijn eerste jaar bij dezelfde ploeg als Jan Maarten Heideman mocht schaatsen, vond ik bijzonder. Een markante schaatser en sportman van de buitencategorie. Na jarenlang een vaste waarde in het mannenpeloton te zijn geweest, stopt hij. Helaas verlaat hij dus ook de ploeg. Ach, ik kruip in Dronten nog wel eens stiekem achter ‘m!
Schuif ook aan bij het toetje!
Port of Amsterdam NSK Marathon
Zaterdag 5 maart 2016
19.30-23.30
Jaap Eden IJsbaan Amsterdam