Annelies, Estelle, Famke, Rigt, Suzanne & Tessa
#TEAMYELLOWFLUO
Door Suzanne Klous
Gisteren in Utrecht was de eerste marathon.
Ik was zo zenuwachtig als het maar kon.
Na vier jaar geen marathon te hebben gereden.
Moest ik iets doen wat ik al een jaar heb vermeden.
Ik besefte mij opeens dat ik moest rijden in een grote groep.
En nam de deelnemerslijst nog eens onder de loep.
51 deelnemers, pfoe dat is wel veel.
En daarvan ben ik een onderdeel.
Eerste marathon, eerste teambespreking met de meiden.
Joris en de twee ervaren dames, waren degene die het gesprek gingen leiden.
Famke, Estelle en ik hadden zoiets.
Laat ons eerst maar kijken, want zo’n eerste marathon is niet niets.
Joris had het gelijk over aanvallen en de wedstrijd hard maken.
Maar ik dacht aan allerlei andere zaken.
Bijvoorbeeld posities kiezen, maar er überhaupt tot het einde bijblijven was wat.
Maar vooral genieten, was de boodschap die Heidi de dag ervoor had.
De tijd voor de wedstrijd ging zo ontzettend langzaam.
Wanneer begon het nou, de zenuwen gierden door mijn lichaam.
Maar daar stonden we dan aan de start.
JA! We mochten beginnen en al snel speelden de zenuwen geen part.
De tips op het begin hielpen me echt.
Verstand op nul, grenzen verlegd.
Eerste rondes lekker voor in het peloton.
Deur dicht voor de rest, maar teamgenoten mochten ertussen, voor zover dat kon.
Ik reed iets te veel op kop voor de eerste keer.
Op een gegeven moment kon ik even niet meer.
Ik belandde wat achterin.
Maar, kon de gaatjes alsnog wel vinden, desalniettemin.
Ik kwam van achteren en wilde naar voren.
Daar moest ik even een treintje verstoren.
Ik zag daar mijn oude teamgenoot en beste vriendin.
Ze zat eerst achter me, helemaal op het begin.
Ik zag het en zonder na te denken riep ik ongegeneerd luid.
‘Lekker pik’…… oh, flapuit!!!!
Ze leek niet echt impressed van mijn opmerking en zat daar maar vooraan.
Dus besloot ik een stapje verder te gaan.
Ze liet ongemerkt een klein gaatje.
Hops daar ging ik en doorbrak het RTC-straatje.
Tessa en Annelies zag ik een paar keer wegrijden.
Rigt probeerde daarbij het peloton te misleiden.
Het was voor ons allemaal wat wennen.
Maar eigenlijk ging het heel soepel, moet ik bekennen.
Teamwork makes the dream work, daar hebben we goed mee gewerkt.
Dat is echt iets wat ons team versterkt.
Even later in de wedstrijd zat Annelies achter mij.
‘Hoe gaat het?’ – Zo vroeg zij.
‘Beetje moe, maar gaat nog.’
‘Ga je nog aanvallen,’ vroeg Annelies toch.
Ik ga echt niet aanvallen dacht ik meteen.
Maar uiteindelijk viel het peloton stil, en kon ik er helemaal omheen.
Ik besloot ervoor te gaan.
Maar er zat een meisje voor me, midden op de baan.
Ik ging er met wat gestuntel omheen.
En mijn zelfvertrouwen verdween.
Wat ben ik hier eigenlijk aan het proberen zo dacht ik.
Ik werd bijgehaald een kreeg van mijn lijf een tik.
Met moeite kwam ik weer tussen de rest.
Maar wel had ik mijn energie voor de eindsprint verpest.
Estelle kwam ik daarna heel vaak tegen.
Die zag ik een paar keer heel vermoeid bewegen.
Ik probeerde haar op een 1 of andere manier te ondersteunen.
Dus ging ik met mijn hand op haar rug leunen.
Ik gaf haar een duwtje zodat ze meteen bij de groep aansluiten kon.
Estelle en opgeven, geen optie, dus ze overwon!
De laatste drie rondjes waren hard, niet normaal.
Ik zat nog steeds achterin, die actie werd mij echt fataal.
Maar opgeven zat er niet in.
En zette al mijn shorttrack skills erin.
Op het rechte stuk ging ik er 10 voorbij.
Belandde in de bocht tegen iemands zij.
Dat gaatje was eigenlijk te klein.
Maar ik kon er net op tijd voor zijn.
Ik schoof nog een paar plaatsjes op.
Mijn benen zeiden eigenlijk stop.
‘Keep pushing’ tot de laatste meter.
Ook al heb je een ijzer minder of een kapotte veter.
Over de finish keek ik pas om me heen.
Links was Famke die stak uit, haar rechterbeen.
Bitch, dacht ik, zomaar plekje voor mij willen.
Had ik toch nog meer energie moeten verspillen.
Gelukkig zag de jury dit ook in.
Ik had d’r nog voor me gelaten, op het begin.
Dus sta ik op plek 25 en Famke op plek 26, zo is het maar net.
Precies zoals ze Max Verstappen op plek vier hebben gezet.
‘Nee, grapje,’ het was echt gewoon nek aan nek.
En een leermoment, dat ik volgende keer echt goed pas op mijn plek!
Meiden ik ben trots op hoe wij het gisteren hebben gedaan!
We hebben aangevallen, we waren moe, maar zijn allemaal blijven staan.
Op naar volgende week in Leeuwarden, of Ljouwert zoals ik van Rigt heb vernomen.
Ik moet nog even bijkomen.
Maar heb genoten, echt!
Van de wedstrijd en van m’n teamies, terecht!
“Keep pushing.”
Uitslag:
Tessa: 8e
Rigt: 16e
Suzanne: 25e
Famke: 26e
Annelies: 36e
Estelle: 43e
#teamyellowfluo #keeppushing #teamworkmakesthedreamwork #Nummer31
