Afgelopen zaterdag 6 december stond ik voor het eerst weer aan de start van het Zesbanentoernooi in Haarlem. Dit was precies acht weken na mijn “onhandige” ongeluk waarbij ik mijn pols heb gebroken. Met een plaatje en aan aantal schroeven rijker mocht ik eindelijk weer rijden met mijn ploeggenootjes!
Door Melissa van Pierre
Afgelopen zaterdag 6 december stond ik voor het eerst weer aan de start van het Zesbanentoernooi in Haarlem. Dit was precies acht weken na mijn “onhandige” ongeluk waarbij ik mijn pols heb gebroken. Met een plaatje en aan aantal schroeven rijker mocht ik eindelijk weer rijden met mijn ploeggenootjes! Voor Anna (Lof), Anneleen, Annelies, Heidi en Maaike was het alweer de zesde wedstrijd van het seizoen. Mijn ploeggenoten waren precies op de helft en was relaxed, behalve ik. Zou ik het wel kunnen uitrijden? Kan ik na een aantal weken niet op de schaats het niveau nog wel aan?
De hal was erg vochtig en de mannen hadden voor ons het ijs netjes achtergelaten. Prima omstandigheden om 35 rondjes “lekker te schaatsen.” Voor mijn gevoel zat het tempo er vanaf het begin goed in. Ik vroeg mij af: ligt het aan mijn conditionele toestand of vinden er nog maar weinig theekransjes tussen de wedstrijd door plaats? Tussen mijn gedachten en strijd om het bij te houden zag ik in mijn ooghoek Anna Lof vallen. Gelukkig zag ik haar een paar ronden later alweer voorop in het peloton rijden. Een aantal ronden later zag ik Heidi in de bocht vallen, niet de eerste keer dit toernooi dat Heidi kennis mocht maken met het Haarlemse ijs van dichtbij. Haarlem staat nu denk ik helemaal onder aan haar favorieten lijstje. Helaas versnelde het peloton voor de premiesprint en kon Heidi er niet meer bij komen.
Tien ronden voor het einde van de wedstrijd kreeg ik vleugels; ik zat nog steeds in de wedstrijd! Ondanks het zuur dat opspeelde, zocht ik de voorkant van het peloton op. Ik zat nog steeds in de wedstrijd, waarom geen poging om voorin het peloton bij een grote kans massasprint te eindigen? Nog drie ronden voor het einde zag ik Maaike een poging tot de sprint aantrekken, met Anneleen en Annelies volgend. Ergens vaag hoorde ik Trainer Joris roepen: “niet doen”. Huh hoezo niet dacht ik; dat was vorige week een succesvolle actie met twee podiumplekken tot gevolg! Wat bleek nu, Anna Lof reedt al een aantal ronden op kop! Ik was teveel met mijn eigen strijd bezig en heb niet doorgehad dat een van mijn teammaatjes streed voor de hoogste plekje op het podium. Maaike geloofde in Anna en dacht dat zij genoeg voorsprong had en gunde de rest van de SKITS dames ook een mooie eindplaats.
Anna Lof soleerde met een metertje of honderd solo over de finish: opnieuw winst voor de damesploeg van SKITS! Wat de laatste ronden allemaal om mij heen gebeurd is kan ik jullie niet helemaal meer goed navertellen. “Overleven en blijven staan” waren de gedachten die mij passeerde met een snelheid die ik dit seizoen nog niet gehaald had en een onrustig peloton om mij heen. De laatste honderd meter zag ik Anneleen voor mij een vervelende misser maken, een 11e plek voor haar. Annelies eindigde op de 19e plaats en Maaike op de 23ste plaats. Zelf was ik dik tevreden met mijn 9e plek na een terugkeer van lang blessureleed.
Er staan nog een mooi aantal wedstrijden voor de boeg, waarin wij als ploeg hopelijk nog een flink aantal punten en podiumplekken gaan plakken. Volgende week hebben we een weekend vrij van het Zesbanentoernooi. Dan kunnen een aantal meiden bijkomen van de wedstrijddrukte van de afgelopen tijd. Het weekend erop zijn wij vertegenwoordigd bij de Regiotop in Breda en/of het Zesbanentoernooi in Hoorn.