Terwijl ik aan mijn bord pasta zat kreeg ik via de ploegenapp te horen dat er een ammoniakalarm was afgegaan op de ijsbaan in Den Haag. Iedereen moest het pand verlaten en zekerheid over de voortgang van de wedstrijden kon niet gegeven worden. Ik besloot om gewoon verder te gaan met mijn voorbereiding en me klaar te maken voor de koers. Het verbaasde me niets dat zo’n dergelijk voorval zich voordoet op de ijsbaan in Den Haag, wanneer ik op deze ijsbaan ben waan ik me in de voormalige Sovjet-Unie. Het aanzicht van deze ijsbaan is te vergelijken met beelden uit Tsjernobyl, gelukkig kwam het niet tot een meltdown en konden de wedstrijden gewoon verreden worden.
Door Bart van der Vlugt
Terwijl ik aan mijn bord pasta zat kreeg ik via de ploegenapp te horen dat er een ammoniakalarm was afgegaan op de ijsbaan in Den Haag. Iedereen moest het pand verlaten en zekerheid over de voortgang van de wedstrijden kon niet gegeven worden. Ik besloot om gewoon verder te gaan met mijn voorbereiding en me klaar te maken voor de koers. Het verbaasde me niets dat zo’n dergelijk voorval zich voordoet op de ijsbaan in Den Haag, wanneer ik op deze ijsbaan ben waan ik me in de voormalige Sovjet-Unie. Het aanzicht van deze ijsbaan is te vergelijken met beelden uit Tsjernobyl, gelukkig kwam het niet tot een meltdown en konden de wedstrijden gewoon verreden worden.
Vandaag stonden we voor het eerst met Felix Rijhnen aan de start, Christoffel zat daarom op de reservebank. De koers kwam langzaam op gang, het peloton ging vaak overeind en reed erg afwachtend. Door de slechte kwaliteit van het ijs, en wind op de baan ontstonden er regelmatig breuken in het peloton. We zaten als haven-rijders continu attent mee van voren, en schoven netjes om-en-om met iedere kopgroep mee. De uiteindelijk kopgroep ontstond nadat een breuk in het peloton de koers zwaar maakte voor iedereen. Erik, Johan en ikzelf zaten netjes voor de breuk. Uit de voorste groep ontstond een kopgroep, waar ik met Francolini naartoe probeerde te springen. Ik nam netjes kop over en deed mijn beurt, toen de beurt aan Francolini was kwam hij hard onder mij door. Ik kon deze rappe Italiaan net niet volgen en zag het gat naar de kopgroep, wat ongeveer 20 meter was, weer groter worden. Balend kwam ik weer in het peloton terecht, het bleek uiteindelijk de slag te zijn. Gelukkig had ik mijn ploeggenoten die mij opvingen en netjes mee bleven schuiven. In de sprint lieten Erik en Jan-maarten zich nadrukkelijk van voren zien, we hadden een mooie trein van 3 man. Erik sprintte naar een 17e plek, Jan Maarten naar een 18e en ikzelf naar een 23e. Johan had last van een ‘scheve schaats’ en kon zich niet mengen in de sprint. Hij reed overigens een hele sterke koers en heeft vorm! Deze uitslagen resulteerde in een keurige 5e plek in het ploegenklassement.
Goed uitwerken en vroeg naar bed, want de volgende ochtend stond alweer de volgende wedstrijd op het programma in Rotterdam. We hebben als ploeg de bewuste keuze gemaakt om thuis te slapen, aangezien je toch lekkerder slaapt in je eigen bed. De reistijden waren dusdanig kort dat dit mogelijk was.
KPN cup 9 stond op het punt van beginnen, we stonden met alle rijders aan de startstreep. Het duurde erg lang voordat het startschot klonk, de jury vertikte het om te starten omdat er een aantal ploegleiders waren die op het ijs stonden. De baan in Rotterdam is dusdanig smal dat dit gevaarlijke situaties kan opleveren, vandaar dat tijdens deze wedstrijd de ploegleiders naast de baan plaats moesten nemen.
Opnieuw lieten we in het begin van de koers met onze ploeg zien dat we een brede basis hebben. We schoven netjes met alle kopgroepen mee. Duidelijk werd dat de mannen die gister niet aan het vertrek stonden de koers hard gingen maken. Het peloton viel amper stil en de snelheid lag er hoog. Met ronde 80 op het bord ontstond er een grote kopgroep waar Erik en Johan netjes bij zaten. Een aantal grote namen zaten nog in het peloton, waaronder Bob de Vries. Ik besloot hem te volgen, en met succes. Bob knalde met mij in het wiel richting de kopgroep. Deze bestond uit 14 man met onder andere Johan, Erik en Ik. Helaas was de groep te groot en werd deze teruggepakt door het jagende peloton.
Ik kon moeilijk herstellen na deze actie. De snelheid in de tunnel van de Rotterdamse ijsbaan lag erg hoog, dit in combinatie met de krappe bochten is voor mij als natuurijsrijder lastig. Ik zag dat Erik en Johan sterk waren en mee konden blijven gaan, voor Christoffel, Felix en mij was dit geen goeie wedstrijd. Erik en Johan konden zich voorin blijven handhaven en in de massasprint resulteerde dit in een 19e plek voor Erik en een 23e stek voor Drikus.