Daar stond hij afgelopen zondag (3 januari) dan voor de deur, het NK Marathon. Een wedstrijd op zich, zonder punten voor de Cup. Iedereen zou veel moeite gaan doen om die Nederlandse Titel binnen te halen. Op voorhand waren er een paar favorieten, maar onder het motto ‘nooit geschoten is altijd mis’, stapte ik het ijs op.
Door Esmee Visser
Daar stond hij afgelopen zondag (3 januari) dan voor de deur, het NK Marathon. Een wedstrijd op zich, zonder punten voor de Cup. Iedereen zou veel moeite gaan doen om die Nederlandse Titel binnen te halen. Op voorhand waren er een paar favorieten, maar onder het motto ‘nooit geschoten is altijd mis’, stapte ik het ijs op. Ik had zin in deze wedstrijd. Weer eens wat anders dan een NK langebaan. Veel minder spanning had ik, dat was wel even een lekker gevoel. Ellen, Esther, Simone en ik vertegenwoordigden Team Haven Amsterdam/SKITS bij deze wedstrijd. En anders dan de KNSB Marathon Cup wedstrijden, werd onze dames wedstrijd live via de NOS uitgezonden. Leuk, zo konden ook familie en vrienden thuis zien waar wij mee bezig zijn!
Nadat we van start zijn gegaan hebben we alle vier na 2 rondes redelijk voorin in het peloton een plekje gevonden. Na 5 rondes gereden te hebben, rijd ik eigenlijk zonder er echt bij na te denken weg uit het peloton. Ik geef niet heel veel gas, probeer mijn slag te vinden, en toch heb ik al direct een gat. Natuurlijk heb ik de wedstrijd naderhand teruggekeken en zoals de tv-commentator benadrukte, dit waren de eerste plaagstootjes die uitgedeeld werden. Het was nog vroeg in de wedstrijd en ik werd teruggehaald, net zoals alle opvolgende vluchtpogingen van meiden uit het peloton.
Wij zaten allemaal goed in het peloton. Ik probeerde een paar keer naar een kopgroep toe te sprinten, maar het resultaat was niet wat ik voor ogen had, ik bracht het gehele peloton bij de groep… Op de helft van de wedstrijd, met nog 40 rondes te gaan, was er een valpartij waarna de wedstrijd geneutraliseerd werd. Dit gaf iedereen de mogelijkheid om even snel iets te kunnen drinken. Persoonlijk vond ik dit jammer, nu kon namelijk iedereen wat uitrusten, wat de wedstrijd minder zwaar zou maken. Na de herstart werd er wat minder gekoerst. Carien Kleibeuker voert vaak de kop van het peloton, maar ook Simone neemt nog een keer het kopwerk voor haar rekening.
Met de teller op 65 van de 80 rondes probeer ik, direct nadat een groepje terug is gehaald, weg te komen. Ook nu heb ik snel weer een lichte voorsprong. Wat leuk denk ik wanneer ik hoor dat ik vanaf de bochttribune vol wordt aangemoedigd door SKITSers. Ook hoor ik door de spiekers mijn naam genoemd worden en dat ik hier op mijn thuisbaan rijd. ‘Mooi, Team Haven Amsterdam/SKITS is in the picture’, denk ik. Jammer genoeg krijg ik geen steun van anderen in mijn ontsnapping. Alleen zou ik nooit weg kunnen blijven en na 2 rondes verdwijn ik weer in het peloton. Niet veel later probeert iemand anders weg te komen. Esther zit goed van voren en kan haar volgen. De 4 meiden en Esther lopen iets van het peloton weg, maar er is nauwelijks ruimte omdat ook het peloton versnelt met nog 12 rondes voor de boeg.
Het tempo blijft hoog en een massasprint zal gaan plaatsvinden. Veel onrust, geduw en getrek in de laatste rondes. Ondanks de onervarenheid in dit soort situaties, wordt ik 15e en Esther 18e. Ellen weet de wedstrijd keurig uit te rijden en 53e te worden. Simone moest de wedstrijd helaas eerder verlaten. Wij hebben allemaal genoten van het rijden van dit NK op de Jaap Eden. Na de wedstrijd heb ik veel reacties van mensen gehad over hoe leuk ze het vonden om ons bezig te zien tijdens een marathon. Door de samenstelling van het pak en de helm met het fluorescerende geel kon iedereen ons snel in het peloton herkennen. Ten slotte, iedereen bedankt die ons heeft aangemoedigd en die het voor mij tot een mooie wedstrijd heeft gemaakt!
Klik hier om de wedstrijd in zijn geheel terug te zien!
